در مجالی كه برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

كه در آن همواره اول صبح 

به زبانی ساده

مهر تدریس كنند،

و بگویند خدا

خالق زیبایی

و سراینده عشق

آفریننده ماست.

مهربانیست كه ما را به نكویی

دانایی

زیبایی

و به خود می خواند

جنتی دارد نزدیك، زیبا و بزرگ

دوزخی دارد- به گمانم

كوچك و بعید

در پی سودا نیست

كه ببخشد ما را

و بفهماندمان،

ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست

در مجالی كه برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

كه خرد را با عشق

علم را با احساس

و ریاضی را با شعر

دین را با عرفان

همه را با تشویق تدریس كنند

لای انگشت كسی

قلمی نگذارند

و نگویند كسی را كودن

و معلم هر روز

روح را حاضر و غایب بكند

و به جز ایمانش

هیچكس چیزی را حفظ نباید بكند

مغزها پرنشود چون انبار

قلب خالی نشود از احساس

درس هایی بدهند

كه به جای مغز، دلها را تسخیر كند.

از كتاب تاریخ

جنگ را بردارند

در كلاس انشاء

هر كسی حرف دلش را بزند

«غیرممكن» را از خاطره ها محو كنند

تا، كسی بعد از این

باز همواره نگوید: «هرگز»

و به آسانی همرنگ جماعت نشود.

زنگ نقاشی تكرار شود

رنگ را در پائیز تعلیم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگی را در رفتن و برگشتن

از قله كوه

و عبادت را در خدمت خلق

كار را در كندو

و طبیعت را در جنگل و دشت.

مشق شب این باشد

كه شبی چندین بار

همه تكرار كنیم:

عدل

                آزادی

                               قانون

                                               شادی...

امتحانی بشود

كه بسنجد ما را

تا بفهمند چقدر

عاشق و آگه و آدم شده ایم

در مجالی كه برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

كه در آن آخر وقت

به زبانی ساده

شعر تدریس كنند

و بگویند كه تا فردا صبح

خالق عشق نگهدار شما.